Hue --> Tan Ky

Er werd ons verteld dat de route van Hoi An naar Hue langs de kust een van de mooiste wegen is in Vietnam. Dit keer zijn we niet eigenwijs geweest en hebben we het advies opgevolgd. Het bleek inderdaad een fantastisch mooie route te zijn. Berg op/berg af en de motoren liepen nog steeds perfect. Niels zei nog: "Mooier dan dit wordt het niet". Aangekomen in Hue hadden we al last van de kont en rug en dan te bedenken dat we nog ongeveer 1000 km moeten.

De volgende dag willen we een gedeelte van de Ho Chi Minh trail rijden. Deze weg dwars door de bergen werd gebruikt om tijdens de oorlog de Vietnamese troepen te voorzien van voedsel en munitie. Het plan is om voor de verandering eens vroeg op te staan om een behoorlijk stuk te rijden. Men gebruikt in plaats van kilometers trouwens uren om afstanden aan te duiden. In Dong Ha geeft de motor van Rutger dan toch de geest en is niet meer vooruit te branden. Dit is na ongeveer 300 km en Rutger heeft de weddenschap (te lezen in vorige reisverslag) gewonnen. Geluk bij een ongeluk staan we vlakbij een reparatie shop en de man begint direct aan de brommer te sleutelen. Het lijkt erop dat ie het vaker heeft gedaan. Na een uurtje is het probleem verholpen: nieuwe bougie, nieuwe bobine, een elektrisch kastje, een spatbord en een beetje kit op het motorblok zodat er geen water meer in loopt. Op naar de Ho chi min trail!

We zijn het er beide over eens dat deze route door de bergen de mooiste route is die we ooit hebben gereden/gezien. En Niels zei nog wel dat de weg van Hoi An naar Hue de mooiste was, mooi niet dus. Een lange slingerweg van honderden kilometers berg op en berg af met een adembenemend uitzicht. We hebben uiteraard een heleboel foto's gemaakt maar die weerspiegelen het uitzicht toch een stuk minder dan in het echt. Het regende de hele dag maar dit mocht de pret absoluut niet drukken. We zijn zelfs zo vaak gestopt dat het uiteindelijk te donker was om een fatsoenlijke stad te bereiken. In het donker rijden is gevaarlijk door de vele gaten in de weg, ook is de kans aanzienlijk dat er zo nu en dan een koe of hond midden op de weg ligt te slapen. Er zit niets anders op dan aan de lokale bevolking te vragen of ze een matrasje vrij hebben. Nouja vragen kan eigenlijk niet, uitbeelden. Dit lukt al vrij snel en we belandden bij een groot gezin. Na kennis gemaakt te hebben komt het hele dorp langs om een handje te schudden en een glimp op te vangen van de twee boomlange vreemdelingen, we waren een heuse attractie. We konden werkelijk geen woord met ze wisselen maar het was best geinig, door dingen aan te wijzen en uit te beelden kwamen we een eind. Wat opviel was dat de mannen dronken waren, niemand keek hiervan op en het is kennelijk heel normaal. Dit zagen we overigens al vaker, vrouwen verrichten het zware werk en mannen drinken bier in hun hangmat, zo zien wij het graag. We werden zelfs nog even kort ontvoerd naar een Karaoke bar maar we werden al snel weer teruggeroepen omdat we op bed moesten (21:00 uur).